Βλαισοποδία & Ραιβοποδία

Όταν υπάρχουν ανισορροπίες στα πόδια, οι μύες δεν λειτουργούν σωστά και δημιουργείται είτε χρόνια σύσπαση και βράχυνση στους τένοντες και τις περιτονίες είτε υπερβολική χαλαρότητα.  Για παράδειγμα, όταν είναι αδύναμοι οι οπίσθιοι κνημιαίοι και οι περονιαίοι και ταυτόχρονα πολύ σφιγμένοι οι γαστροκνήμιοι, η καμάρα πέφτει χαμηλότερα, δημιουργώντας πλατυποδία.  Συχνά συνοδεύεται και από μόνιμη κάτω στροφή του πέλματος, όπου το έσω σφυρό πέφτει χαμηλότερα από όσο πρέπει, μια κατάσταση που λέγεται  βλαισοποδία.

Στην περίπτωση λοιπόν των ενωμένων γονάτων (βλαισοποδία), τα πόδια στρέφονται προς τα μέσα κατά τρόπο ώστε τα γόνατα να βρίσκονται σε επαφή και τα πέλματα να μένουν ανοικτά.
Στην περίπτωση των στραβών ποδιών (ραιβοποδία), τα κυρτωμένα  προς τα έξω πόδια εμποδίζουν τα γόνατα να έρθουν σε επαφή και το καλάμι στρέφεται προς τα μέσα.

Η στροφή που παρατηρείται γίνεται στον επιμήκη άξονα και ειδικότερα στο εξωτερικό χείλος του ποδιού και έχει ως αποτέλεσμα το πόδι να μην πατά στο έδαφος με το πέλμα, αλλά με το εξωτερικό του χείλος. Στην περίπτωση ραιβοποδίας αφού τα πέλματα δεν ακουμπούν ισομερώς στο πάτωμα, εξασθενουν οι σύνδεσμοι του έξω σφυρού και τα πέλματα γίνονται επιρρεπή σε διάστρεμμα, ιδίως του έξω σφυρού. Τα πόδια δεν αντέχουν στην ορθοστασία και τη βάδιση, κουράζονται γρήγορα και είναι ασταθή, επειδή οι καμάρες δε σηκώνουν και δε μεταφέρουν άνετα το βάρος του σώματος. Η ραιβοποδία είναι κατά κανόνα συγγενής πάθηση και σπάνια επίκτητη (παραλυτική, σπαστική, μετατραυματική).  Επίσης η ανωμαλία χαρακτηρίζεται από μειωμένη ισχύ των δύο περονιαίων μυών και του τρικέφαλου της γαστροκνημίας.

Ένας τρόπος για να αντεπεξέλθει το σώμα στις συνεχείς τάσεις που προξενούνται από τις παραπάνω ανισορροπίες, είναι να δημιουργήσει πρόσθετο οστικό ιστό ή να αλλάξει μόνιμα τη θέση των οστών.  Τέτοιες αλλοιώσεις είναι οι άκανθες, που συνήθως εμφανίζονται στις φτέρνες ή στα μετατάρσια, η πτώση μεταταρσίων, η παραμόρφωση, ακόμα και η αγκύλωση των δακτύλων των ποδιών και οι κάλοι.  Τότε η βάδιση, η ορθοστασία και η άσκηση γίνονται ακόμα πιο ανισόρροπες, ασταθείς, δύσκολες και οδυνηρές, οπότε αυξάνεται ο κίνδυνος πτώσης και ατυχήματος.
Τα στραβά πόδια διορθώνονται συνήθως από μόνα τους στην ηλικία των 3 ή 4 ετών περίπου.

Ass Prof Dr med Νίκος Μακρίδης  MD,PhD

Ειδικός Παιδίατρος

Διδάκτωρ πανεπιστημίου Βιέννης-Αυστρίας

Επίκουρος Καθηγητής Παιδιατρικής,Παιδιατρικής αιματολογίας,Παιδιατρικής ογκολογίας St. George’s University of London Medical School, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

http://drmakrides.blogspot.com.cy

drmakrides@cablenet.com.cy